Asıl Esmalar

Onun üzerine Mikâil Aleyhisselam’a dedim ki: “İsrafil nerededir?” dedi ki: “Mektebi talim ve tertile girdi. Levh-i Mahfuzu safhayı veçhiyle musafaha eyledi. Levh-i Mahfuz’dan değişmesi mümkün olmayan irade-i ezelî ile mahv ve isbatı kabul eden Rabbani iradeyi istinsah ediyor. Sonra yazdığı şeyleri “Bu Azîz-her şeye galip olan, Alîm-her şeyi bilen Allah’ın takdiridir.” (Yasin Suresi Ayet 38) Misalinde öğrenimine yeni başlıyan mahlûkata okuyor. Fakat ilim öğrendiği zamanda muallimi Zülcelâl’den haya ettiğinden başını yukarıya kaldıramıyor. Gözü muallimi Celîl’ine Bakmaktan mahcup ve kalbi fikirden menedilmiştir. Böylece o “SUR” üfürülünceye kadar bu halde bulunacaktır. Öyleyse haydi Arş-ı Azam’a soralım ve ondan hakikati anlayalım ve bize öreteceği ilmi öğrenelim.

Arş-ı Azim bizim azim ve bahsimizi işitince titremeye başlayıp: “Talep ettiğin ilim için lisanını depretme, bundan kalbini haberdar etme. Zira bu isteğin gizli bir şeydir ki kapısı açılmaz. Bir cemâl-i hakikattir ki (sırdır) perdesi kaldırılmaz. Ve bir sualdir ki cevabı verilmez. Ara yerde ben kim oluyorum ki, Rabbımın nerede olduğunu (mekânını) bileyim. Ben iki harften yani (ol) kelimesinin manasından yaratıldım. Vücud ve eserim olmadığı halde daha dün var oldum. Dün vücudu yokken bu gün vücut bulan mahlûk, daima mevrut olan Mabud-u ezelîsini Celle Celaluhü hazretlerini nasıl bilebilir? Yahut mahdud bir had, doğmamış ve doğrulmamış olan Zat-ı Celîli nasıl ihata ve idrak eder? “O Rahman (kudret ve hakimiyyeti ile) arşı istilâ etti.” (Taha Suresi Ayet 2) Ayeti hükmünce Rahmanı mutlak istiva ile beni geçti. Yani ben yokken onun istivası vardı. Ve istilâ ile beni kahrı altına aldı. İstiva olmasaydı ben müstevi olamazdım. İstilâ vuku bulmasaydı hidayet bulamazdım. İzzeti sübhaniyesine yemin ederim ki bende istiva etmiş ise de neyle istiva buyurduğunu bilmiyorum. Ben kendisinin kuluyum. Her kul için niyet ettiği şey meydana gelir. Dur sana hikâyemi haber vereyim ve şikayetimi söyleyeyim: Uluvv-i İzzet-i İlâhiyyesine ve Kuv-ve-i kudret-i Semadaniyyesine yemin ederim ki beni yaratınca Ehadiyetinin denizlerine daldırdı. Bazı kere metâli-i Cemâlinden yüz gösterir. O halde bana taze hayat verir. Bazı kerede kurb-i nahiyesine yaklaştırır, bu tecellîde de beni lütfuna alıştırır. Bazı defa da izzetinin hicabı altında gizlenir, beni vahşete düşürür. Bazı kere de lütfunun münacaatıyla beni sevindirir. Bazı kere de kâse-i vaslını sunup beni sarhoşlandırır. Bu neşve-i feyzin verdiği cesaretle ( erinî ) hitabıyla cemâlinin tecellîsini istedikçe bana lisanı hal ile ( len terânî ) der. O zaman ilâhî heybetinin korkusundan eririm ve azametinin tecellîsinden Musa Aleyhisselam gibi yere kapanırım. Bu aşk sarhoşluğundan ayıldığım zaman şevk ve muhabbet ateşiyle yanmak derecesine gelirim. Bana gayip âleminden şöyle nida olundu ki: “Ey âşık, tecellîsini istediğin nur bir cemâldir ki bir örtü ve kibriyamız altında muhafaza eyledik. Bir hasendir ki biz onu gizledik. Bir hazinedir ki biz onu gizli kıldık. Onun tecellîyatına ancak bizim terbiye ettiğimiz Habib-i Kerim Sallahu aleyhi vesellem, ve seçerek hazinemizde sakladığımız yetim takat getirebilir. Binaenaleyh“Her türlü noksanlıktan münezzeh olan o Allah’tır ki, kulunu gece Mescid-i Haram’dan o etrafını mübarek kıldığımız Mescid-i Aksa’ya kadar götürdü.” (İsra Suresi Ayet 1) Ayeti celîlesini işittiğinde himmetinin eteğine yaklaşmak ve İzzet-i Sübhaniyemize uruç edeceği yol üzerinde bekle. Umulur ki sen Cemâlimizi müşahede edecek zatı görürsün. Ve bizden başka birine bakmayan Habîbim Sallahu aleyhi vesellem’in müşahedesine nail olasın.”

Cibrîl-i Emin Aleyhisselam lisan-ı Arşdan beyan eylediği kıssayı tamamladıktan sonra: “Ya Seyyidel Evvelîne vel Âhirîn! Arş-ı Âzam sana bu derece âşık ve müştak iken Cebrail Aleyhisselam huzuru saadetinde nasıl hizmetkârlık yapmasın?”

Rasûlüllah Sallahu aleyhi vesellem Efendimiz birinci binit olan Buraka bindikleri halde Beyt-i Mukaddese vardı. İki rekât namaz kılmak için mihraba geçip, orada toplanan Rasüllerin ruhlarına imam oldu.

Bu eşsiz halden sonra Cibrîl-i Emin Aleyhisselam ikinci biniti takdim eyledi ki, dünya semasına olan miracı nuranî idi. Sonra yedinci semaya kadar uruç için üçüncü biniti takdim etti ki oda meleklerin kanadıydı. Oradan da Sidretül Müntaha’ya yükselmeleri için Cibrîl-i Emîn Aleyhisselam kendi kanadını arzetti.

İlâhî nuru mübin olan hazreti Muhammed Sallahu aleyhi vesellem Efendimiz Sidretül Münteha’ya ulaşınca Cebrail Aleyhisselam orada durdu. Resûl-i Kibriya Sallahu aleyhi vesellem Efendimiz: “Ey Cebrail, bu gece biz sizin misafiriniziz. Ziyafet veren kimseye misafirinden ayrılmak yakışır mı?” buyurdu. Cebrail Aleyhiselam : “Ey Allah’ın Rasûlü, Sen kerim olan misafir, kadim olan davetlisin. Sen yürüdüğün vakit nur hicaplarını yarar ileri geçersin. Ben buradan bir parmak miktarı ileri gidecek olursam ilâhî esrarın nuruna ve Tecellîyi Sübhanî’ye takat getiremeyerek yanarım.” dedikten sonra Hazreti Peygamber Sallahu aleyhi vesellem’i nur içine öyle bir daldırdı ki, nurdan yetmiş perde birden yanarak zahir oldu. Bundan sonra Cebrail Aleyhisselam beşinci biniti takdim etti ki, o da yeşil nurdan olan Refref idi. Rasûlüllah Sallahu aleyhi vesellem Arşa ulaşıncaya kadar ona bindi. Arş-ı Âlâ Resûl-i Kibriya Sallahu aleyhi vesellemin eteğinden tuttu ve lisanı hal ile: “Ya Seyyidel Evvelîne vel Âhirîn! Bu geceni tekrar tekrar tebrik ederim. Müştakın olan Hakk Celle celaluhü hazrteleri bazı kere Seni şefkat Refrefine bindirip dolaştırır. Bazı kere de Sana Ehadiyyetinin Celâlini gösterir ve bazen de Samadaniyyetinin Cemâliyle tecellî buyurur. Ben ise Halikımın Cemâl ve Kemâli için iştiyak içindeyim. Nerede bulup göreceğim hususunda hayretteyim. Barigâh-ı İzzetine hangi cihetten gideceğimi bilemem. Beni mahlûkatı ilâhiyyesinin en büyüğü olarak yarattı. Hâlbuki heybeti İlâhiyyesinden en çok korkan havf-i haşyet-i Celâlinden en ziyade titreyen benim. O gün ki beni yarattı; Celâlinin azametinden titredim. Hilkatimin üzerine ( Lâ ilâhe İllallah ) Tevhidini yazınca ilâhî saltanatının heybet ve kemâlinden daha ziyade titredim. Onun yanı başına ( Muhammedün Rasûlüllah ) kelimesini yazdı. Izdırabım sükun buldu. İsmi Celîlin hakikatte sırrıma surur vesilesi oldu. Kalbime itminan verdi, bu surur ve itminan, ismi şerifin üzerime yazılınca bu bereket vuku buldu, ya hüsnü nazarın üzerime vaki olunca ne saadetler meydana gelecektir?

Ey Muhammed! Sen bütün âlemlere gönderilmiş bir peygamberi ekmelsin. Senden isterim ki, bu yüce nimetten bana da bir hisse kılasın. Yalan söyleyenlerin bana nisbet ettikleri ehli gururun aleyhimde söyledikleri şeyden beratıma şehadet edesin. Zira bir çok halk, hakkımda hatada bulunup bana zulm ettiler ve haktan ayrılıp dalâlete düştüler. Şöyle zannettiler: Hattı ve sonu olmayan zatı ben sığıştırmışım, keyfiyyetten münezzeh olan Haliki Sübhanî’yi ihata etmişim ve heyetden mukaddes olan Rabbı ben yüklenmişim. Ey Muhammed! Zatı Celîli için hat bulunmayan ve yüce sıfatları sayılamayan Allah Celle Celaluhü hazretleri nasıl bana muhtaç olur? Nasıl bana yüklenebilir? Ey Muhammed! O’nun ismi celîli Rahman, sıfatı Rahîm, olunca sıfatı zatına, zatı, İlâhî sıfatlarına bitişince bana nasıl bitişir? Benden nasıl ayrılır? Ne ben O’ndanım, ne O bendendir. Fakat ben ilâhî izzetinin yüceliğine, kuvvet ve kudreti sübhaniyesine yemin ederim ki, bitişmek suretiyle O’na yakın olmadığım gibi ayrı düşmek suretiyle de O’ndan uzak değilim. Beni ilâhî fazl ve minnetiyle yarattı. Dilerse beni Rabbani adaletiyle mahveder. Ben O’nun eşsiz hikmetinin sanatı, kudretinin mahmulüyüm. Amilin ma’mul, hamilin mahmul olması nasıl sahih olur? Cenab-ı Hakk Celle Celaluhü hazretleri şöyle buyurur: “Hakkında bilgi sahibi olmadığın bîr şeyin ardınca gitme, çünkü kulak, göz ve kalb, bunların hepsi ondan sorumludur.”(İsra Suresi Ayet 36)”

Onun üzerine Resûl-i Ekrem Sallahu aleyhi vesellem Efendimiz lisanı hal ile ona şöyle nida etti: “Ey Arş kendine gel, seni dinlemeye vaktim yok. Saffetimi bulandırma, yalnızlığımı ihlâl etme. Bu vakıtta sana cevap vermeye, ne de sözlerini işitmeye vüsatim var.”

Ondan sonra hazreti Muhammed Sallahu aleyhi vesellem Efendimiz: “(Hazreti Peygamber Gördüğü ahvali tam gördü de) göz ne kaydı, ne de aştı.” (Necm Suresi Ayet 17) ayeti hükmünce hakikat gözünün bakışıyla tekrar dönüp Arşa bakmadı. Kendisine vahy buyrulan ilâhî sırlardan bir harf bile söylemedi.

Mevlâ’nın rahmet vasıtası olan Efendimizin bütün semavatı dolaşmasına ilâhî bir izin verildi. Semavat sakinleri Feyzin Cemâlinin eserlerini görmesi için Rabbısı O’nu, onların gözlerine arzetti. Risalet Cemâlinin alnı bütün kâinat üzerine nurlar saçtı. Cenab-ı Âlâ Rasûlünü ezelî tecellîsi ve ilâhî hitabıyla yüceltip “Kuluna Kur’an’ı indirdi.” (Kehf Suresi Ayet 1)İzzetiyle süsledi. Gelmesiyle Melekût-u Ala’da nurlar kat kat oldu. Nuranî varlıkların gözleri, güzelliğinin şuasından ve Âlem-i Bâlâdaki meleklerin gözleri alnındaki nurun parlamasından kamaştı. “Ey ulvî ve süfli âlemin sakinleri! Hayrül Asfiyanın ziyasından, feyzinin nurundan iktibas edin. Işık saçan bir güneş olduğu halde müjdeleyici ve kurtarıcı sıfatlarıyla gönderilmiş olan nebilerin imamından rahmet iltimas edin. Zira hepiniz o nebilerin imamının himayesi altındasınız.” mealinde gizli bir nida her tarafı kapladı.

Arz güneşinin zuhuru için sema güneşi örtüldü. Nur saçan inci gibi yıldızlar Yesribin (Medine’nin) güzel çiçeğinin doğuşundan dolayı gizlendi. Mekke’nin şihabı parlayınca semanın şihabı söndü. Hâsılı bütün nurlar ve nurların şuası Ahmed-i Muhtar Sallahu aleyhi vesellem’de toplandı. Köşe ve bucakta oturan şerefli, mukaddes ibadethanelerin ruhbanları şerefli makamın sahibinin cemâlini temaşaya çıktı. O’na denildiki: “Ey yüce makamın sahibi! Senin Turun İsra gecesidir. Hazreti Musanın Aleyhisselam matlubu olan Cemâl Senin ayini istidadında güzel görünme oldu. Sen, Nebiler divanının yazılan son harfisin. Sen, yazılmış olan “Bu peygamberlerin bir kısmını, kendilerine verilen özelliklerle diğerlerinden üstün kıldık.” (Bakara Suresi Ayet 253)Satırının en büyüğüsün. Senin sevgin ufku âlâda süslendi.“And olsun ki, Rabbinin en büyük alâmetlerinden bir kısmını gördü.” (Necm Suresi Ayet 18) İlâhî hitabında eşsiz şerefinin cevherinden vücudunun alnına bir saadet tacı yapıldi ki, onun misli asla bir kalıba dökülmedi. Nebilerden her biri kadrinin celâleti ve büyüklüğüyle beraber “Her türlü noksanlıktan münezzeh olan o Allah’tır ki, kulunu gece Mescid-i Haram’dan o etrafını mübarek kıldığımız Mescid-i Aksa’ya kadar götürdü.” (İsra Suresi Ayet 1) Şerefine nail olmadı. Kabe Kavseyn mertebesini bulmadı. Onlardan birine ( Esselamu aleyke eyyühennebiyyü ) denilmedi.

Hicabı ( Ev ednâ ) (Necm Suresi Ayet 9) katında hepsi sona kalarak ( Denâ fetedellâ ) (Necm Suresi Ayet 8) öne geçti, ( Legad raâ ) (Necm Suresi Ayet 18) libası içinde ekvanın güzelliği ona açılmışken iştigal gözüyle onlara iltifat bile etmedi. “Fakat Gözlerini uzatıp rağbete bakma.” (Hicr Suresi Ayet 88) edebiyle edeplendirdi. Bu mukaddes vadi Musa Aleyhisselam nerede, bu Ruhül Kudüs İsa Aleyhisselam nerede, bu şarab Eyyüb Aleyhisselam nerede. Bu âlî şerefin güzel kokusundan bir defa koklamaya talip, bu kemâl bahçesinin yayılmış güzel kokusundan bir defa koklamaya razı oldukları halde seyahat eden ukul kayıplar meydanında nice seferler yaptılar ve fikirler o yüce bahçeye doğru ne kadar uçtular, lâkin aradıklarını bulmaya yol bulamadılar.

İrfan ve Kemâl ehli itiraf lisanıyla şöyle nida ettiler: “Ey peygamberlerin sonuncusu ve nebîlerin en kerîm olanı. Sen vücud cesedinin ruhusun. Sen kâinat bahçesinin gülüsün. Sen dünya ve ahîret hayatının pınarı, feyz ve necat sermayesisin. Vahyin tamamı Senin için dizildi. Pak olan ruhuna kıdem lütfunun şefkat rüzgârları esti. Senin güzel övülüşünün kokuları Melekütü Âlâya cemâlin saçılan kokuları oluyor. Elinde tuttuğun “İleride Rabbın sana verecek de hoşnud olacaksın.” (Zuha Suresi Ayet 5) Livayı saadeti Senin içindir. Şeriat lambası ilminin nurundan ışık alır. Hikmet lambaları kelamının şualarıyla parlar.”

Enbiya-i İzam İmam-ı Mürselîn Sallahu aleyhi vesellem Efendimizin hikmet yerindeki şehadette dahi kendilerine tekaddüm ve faziletli olduğunu ima, kudsi şanının celâlet eserlerini yücelterek arkasında saf oldu. Münadi-i kadr, onlara tazim ile şöyle nida etti: “Ey ibadet ve zahit ashabı! Ey keramet ve saadet erbabı! Ey şeriat ve tarikat youyla mahlûkata hüccet ehli! Bu, semavatın fevkini ve cennet rnakamlarının en şereflisini süsleyen aydır. Bu, Hüda nurunun güneşidir. Bu, Enbiya tacının zirvesidir. Güzelliğinin nurundan basiret gözlerini tenvir, hidayetinin ışığıyla gözlerinizden perdeleri kaldırarak görün ki, risalet incisinin gerdanlığ o dürri yetim ile şeref ve kıymet ve ilâhî vahyin etbisesi onunla zinet buldu. Nail olduğu saadete hiç bir kimse nail olmadı.”

Bu hakikati öğretici nida üzerine, Enbiya cemiyetinin tevhidini süsleyen gizli itiraf lisanlarıyla: “Biz melekler topluluğundan, herkes için belli bir makam vardır.”(Saffat Suresi Ayet 164) hakikatini söylediler. Ondan sonra te’yidi ilâhîden altıncı binek Nebi Sallahu aleyhi vesellem‘in önüne getirildi. Peygamberimiz Sallahu aleyhi vesellem şöyle buyurdu: “Ey Muhammed “İşte sen ve Rabbın” nidasını işitince ne diyeceğimi bilemiyerek hayret içerisinde kalakaldım. Kardan soğuk, baldan tatlı hayat veren bir damla dudaklarım üzerine damladı. O feyz hakikatının damlasıyla bütün enbiya ve mürselinin en fazla bileni ben oldum.

Onun üzerine lisanımdan “Allah için mübarek tahiyyeler ve güzel salavatlar” cereyan etti.

( Esselâmü aleyke eyyühennebiyyü ve Rahmetullâhi ve Berakâtüh ) Kudsî cevabıyla ilâhî iltifatlara mazhar oldum. Bana tahsis buyrulan selâm ve rahmeti sübhânîden ihvanım olan bütün enbiya ve mürselini, bütün iman eden müslümanları hissedar etmek için: ( Esselâmü aleynâ ve ‘alâ ‘ibadillâhis Sâlihîn ) dedim.

Melâike-i Kiram ( Neşhedü en Lâ ilâhe illallâh) Şehadet kelimesiyle lisanı süsleyince, Hak Celle ve Alâ: “Meleklerim doğru söylediler. Allah Celle Celaluhü hazretleri benim, benden gayrı ilah yoktur.” Buyurdu. Yine melaike-i Kiram ( eşhedü enne Muhammeden Rasûlüllah ) Deyince Cenab-ı Hakk “Meleklerim doğru söylediler. Muhammed Sallahu aleyhi vesellem benim kulum ve rasûlümdür.” buyurdu.

Cenab-ı Aliyyil Âlâ’dan gaybî bir nida ve hitap geldi ki: “Ey Muhammed! Bana naz ve niyaz arzederek, ne istersen dile. Ey Muhammed! Sen söyle ben işitirim, ben söylerim Sen dinlersin.” Bu ilâhi müsadeye dayanarak Nebiyy-i Zişan Sallahu aleyhi vesellem Efendimiz Melekûtu Âlâya yaklaşmak ve Cenab-ı Mevlâ’ya komşu olmak istedi. Bu talep üzerine “Ey yanımda mahlûkatın en şereflisi olan Habibim! Sen bana dönmek istersen kullarımı bana kim davet edecektir.” Manasında Rabbani bir hitap vuku bulunca Habib-i Rahman Sallahu aleyhi vesellem Efendimiz: “Ey Rabbim (CC)! Sen onları davete mutlak kadirsin. Bana ihtiyacın yoktur. Zaten ben Sensiz onları davet etmeye muktedir değilim.” deyince şöyle bir ilâhî hitap sadır oldu ki: “Ey Habibim! Nebiyy-i Zişanım, Doğru söyledin, lakin ilâhî ezelimde diğer nebîler üzerine fazilet ve üstünüğün zahir omak için Senden sonra nebî gelmeyecektir. Şu kadar ki bu makam her bir vakitte ki namazda Senin içindir. Vakit geldiğinde namaz için kalktığında bu makamı görürsün. Bu yüce makamdan ürnmetini de nasibdar ettim.

Bir kul kerim olan Rabbının münacatından lezzet bulur, itaat ve ibadet-i İlâhîyesine devam eder, Rabbânî rızasını tahsile gayret eder ve Hakk’tan korku ve haşyetinden dolayı günahları için ağlarsa o kul bahtiyardır.”

Vahiy mektebinin edîbî olan Hazreti Peygamber Sallahu aleyhi vesellem Efendimiz bu ilâhî iltifat ve hitaptan sonra şöyle arzı niyaz ettiğini beyan eder: “Ey Rabbim! bu gecede babam Abdullah’ı annem Amine’yi yanı ehli aşiretimi iltizam etmiyorum. Fakat ümmetimden âsi olanları lütuf ve rahmetine mazhar, azabından emniyet ve selâmete nailiyet buyurmaklığını istiyorum” Şöyle bir ilâhî hitap varit oldu ki: “Ey Muhammed ! Bu can vücutta olduğu müddetçe tevbe kapısı açıktır.” “Ey Rabbim! Ümmetimin geniş olan rahmanî rahmetinden daha ziyade nasipdar olmasını isterim.” Nida olundu ki: “Ey Muhammed! Saadetle müjdele! Eğer nübüvvet derecesiyle benim yanımda izzetin pek yüksek olmasaydı, seni Melekût Âlemine mi’rac ve azametimin sırlarına vakıf eylediğim gibi ümmetini de bu şerefe mazhar eylerdim. Bununla beraber tazarru ve niyaz mihrabına karşı durup ihsan ve ihlâsın kemâlıyla namaz kıldıkları zaman rükû ve secdelerini onlara manevi rni’rac kıldım.” Bu ilâhi lütuf üzerine tekrar münacaat ettim ki: “Ey Rabbim! Ümmetim için daha fazlasını isterim.” Şöyle bir nidayı ilâhî geldi: “Ey Muhammed! Saadetle müjde ver. Ümmetinden her kim daima oruç tutar, fukaraya yedirir, aşikâre selâm verir, insanlar uykuda oldukları zaman kendisi namaz kılarsa selâmetle Cennete girerler.” “Ey Rabbim! Ümmetim hakkında daha ziyade lütuf ve ihsan isterim.” Bana şöyle nida olundu: “Ey Muhammed! Saadetle müjdele! Her kim Ramazan-ı Şerif ayında oruç tutar ve Şevval-i Şerif’te de altı gün oruç tutarsa, bütün seneyi oruçlu geçirmiş olur.” “Ey Erhamerrahimîn! Daha fazlasını isterim.” Bir müjde nidası aldım ki: “Ey Muhammed! Saadetle müjdele! Ümmetinden yatsı ve sabah namazlarını cemaatle kılan kimseyi Siddıklar zümresine sokar, işaretle bile olsun iadeyi selam eden kimseyi müslümanlardan yazarım.” “Ey Âlemlerin Rabbi! Bütün ümmetim için daha ziyade ihsan beklerim.” “Onların hepsini rahmeti ilâhiyyemden nasibdar kıldım. Ey âli Himmet! Bu ümmet hakkında şefkat ve merhametin ne kadar çoktur? Öyleyse onların ümitlerine lezzet verecek olan “Ey nefislerine karşı haddi aşmış kullarım! Allah’ın rahmetinden ümidi kesmeyiniz; çünkü Allah bütün günahları mağfiret buyurur. Şüphesiz ki O, çok bağışlayıcıdır, çok merhametlidir.”(Zümer Suresi Ayet 53) İlâhî müjdesini kulaklarına oku. Bundan başka yevmi kıyametten sonra da şefaat Senindir.”

İbn-i Abbas Radıyallahu anh buyururlar ki: “Enbiyayı İzamdan yalnız iki Nebiyyi Zîşana halveti mutlak hâsıl oldu. Birisi Yunus Aleyhisselam’dır ki balığın karnında, diğeri Muhammed Mustafa Sallahu aleyhi vesellem Efendimizdir ki, Melekût Âleminde bu saadete nail oldu.”

Bu iki miracı şerifin sebebine gefince: Bazı kâfirler dediler ki, Ulvî âlem, Allah-ü Teala Hazretleri’nin yer yüzü ve denizler başkasınındır. Cenab-ı Hakk Celle Celaluhü hazretleri onları yalanlamak için Yunus Aleyhisselam’ın rniracının denizde suyun ortasında, Muhammed Sallahu aleyhi vesellem Efendimizin miracının ise Ulvî Âlemlerin üstünde olmasını irade buyurdu.

Yunus Aleyhisselam Miracı hakkında ki hadisenin özeti şudur: Yunus Aleyhisselam ümmetine dargın, eziyetlerine tahammül edemediği halde onlara şefkat etmekten saparak içlerinden çıkıp gitti. Cenab-ı Hakk Celle Celaluhü hazretleri ona geniş olan arazîyi darlaştırıp ilâhî takdirin şevkiyle denizin kenarına geldi. Yolcularını alıp kalkmak üzere bulunan bir gemiye bindi. Halinde parlayan nur ve vakar sebebiyle gemi halkı pek ziyade hürmet gösterdi. Deniz dalgalanarak gemi batmaya başladı. Gece karanlığı basıp herkes can telâşında olduğu halde: “Ey gemi hal kıl sizin içinizde bir âsi kul vardır. Onu bana atın. Yoksa hepinizi yutacağım” diye deniz onlara nida etti. Yunus Aleyhisselam bulunduğu yerden sıçrayıp “İstenilen benim.” dedi. Gemi halkı ise “Hayır vallahi aramızda kürra çekilmedikçe sözünü doğrulamayız” diyerek kurra attıklarında Hz. Yunus Aleyhissela’a isabet etmesiyle “Ben size demedim mi idi?” Sözüyle hemen mübarek vücudunu denize attı. Derhal onu bir balık yuttu. Bu balık Yunus Aleyhisselam’a eziyet vermemek için ve her türlü kötülükten muhafaza etmek şartıyla denizin dibine indirmeye Hakk tarafından memur oldu.

Hazreti Yunus Aleyhisselam’ın gizli olduğu yer, kendisinden başkasının ayak basmadığı yerdi. Kendisine şöyle nida olundu: “Ey Yunus! Sen Azimüşşanla denizin dibinde öyfe bir halvet edeceksin ki bu saadete senden başka kimse nail olmamıştır.” Yunus Aleyhisselam da: “Ey izzet Sahibi! Beni denizin dibine kim indirecektir?” Sorusuna: “Oraya Kudreti İlâhiyyemle balık ulaştıracaktır.” Diye ilâhî bir hitap geldi.

Seyyidül rnükerrem, Nebiyy-i Muazzam Sallahu aleyhi vesellem Efendimizin halveti ise yedi kat göklerin üzeri ve miraca götürme vasıtası da Burak ve Refref idi.

Bununla beraber ne denizin altına inen Yunus Aleyhisselam’dan Hakk Celle Celaluhü hazretleri daha uzak oldu, ne de Arş-ı Âlâ’ya yükselen Habib-i Hüdâ Sallahu aleyhi vesellem daha yakınlık buldu. Belki Hakk Celle ve Ala hazretleri bu iki halvetle her iki nebiyyi zişana şah damarından daha yakın oldu.

Yunus Aleyhisselam ilâhî kudretin eşsizliğini görmek için denize ve âlemler için rahmet olan Efendimiz ise Cenab-ı Hakk’ın eşsiz ayet ve Melekütunu, izzetinin acâibini temâşâ için Arş-ı Alaya yükseltildi.

( Sümme denâ fetedellâ ) “Sonra yaklaştı da sarktı.” (Necm Suresi Ayet 8) Ayeti kerimesinin tefsirinde tahkik ulemâsı dediler ki: “Muhammed Mustafa Sallahu aleyhi vesellem Efendimizin Rabbına yakınlığı rahmet ve letaifin yakınlığı idi. Bu yakınlık, mesafeyle vasf olunamaz. Aradan aralık gitmiş, keyfiyet mahv ve izmihlal olmuş, Mekân ve zamandan eser kalmamışken ( Kâbe Kavseyni ev ednâ ) “Böylece Peygambere olan mesafesi ikiyay aralığı kadar, yahut daha az oldu.” (Necm Suresi Ayet 9) mertebesi oldu.

O Habib-i Kibriya Sallahu aleyhi vesellem, mekân, zaman ve ekvan olmadığı halde Rabbı Kerimini buldu. O’nun tarafından: “Ey Muhammed! Bana yaklaş.” Nidasına mazhar olunca hüdâ Cemâlinin nuru Efendimiz: “Ey Rabbim! Taraf yok olmuş, iki ayağımı nereye basayım?” Deyince “Bir ayağını diğerinin üzerine koy, ta ki mahlukatın hepsi benim zaman ve mekân, evan ve ekvan, gece ve gündüzden, hudud ve aktardan, hat ve miktardan münezzeh olduğumu bilsinler. Ey Muhammed! Ben Senin için celâl perdemi kaldıracağım. Vuslat kapımı açacağım. En güzel hitabımı işittireceğim. Muhabbetimin şarabıyla Seni kandıracağım. Evliya-i Kiram için hazırladığım ilâhi nimet ve lütuflarımı görmekliğin için Cenneti, düşmanlar için hazırladığım azabımı müşahede etmekliğin için narımı göstereceğim. Ondan sonra kemâl ve izzetimde benzer ve misilden, müsavi ve denklikten, eş ve vezirden, vuslat ve ayrılıktan münezzeh olduğumu görüp bilmekliğin için celâlimi gösterip Cemâlin perdesini Sana açacağım. İşte ben ey Habibim, Sana ezelî vahdetimin kapısını, Cemâl ve vuslatımın örtüsünü Senin için açtım. Büyük olan azametim de onun için tecellî etti.”

Kemâlinin sultanı ve Celâline layık olan şeyle kerim zatını O’na müşahede ettirdi. O da Rabbi Zülcelâlini ortak ve benzerden münezzeh, hacetler için bütün mahlukattan, ayıp ve noksanlıklardan pak ve mukaddes, aile ve çocuk edinmekten müstağni olarak ne bir şeyde, ne bir şeyle, ne bir şey üzerine kâim, ne bir şeye bişitik, ne bir şeyden ayrı, ne sûret ne cisim, ne araz, ne cevher, ne yer tutan, ne mükayyit, ne benzeyen, ne misli olan, hasılı “O’nun misli gibi hiç bir şey yoktur.” (Şura Suresi Ayet 11) olduğu halde baş ve kalp gözüyle Rabbısını gördü.

İşte bu açık tecellî ve vuslattan sonra “Cebrail vahyetti, Allah’ın kuluna vahy ettiğini!” (Necm Suresi Ayet 10)İlâhî beyanı üzere Efendimiz Sallahu aleyhi vesellem harf ve sessiz Hüdanın kelâmını işitip, farz olan şeyleri eda ederek gecenin karanlığında yatağına döndü.

Rasul-i Ekrem Sallahu aleyhi vesellem, Mi’racdaki rûhani müşahedelerini ve orada gördüğü rnelekûtî ayâtı anlattığı zaman Kureyş, bunlara dalâlet demişti. Acaba niçin böyle dediler? Çünkü onların bir ruhani tecellîleri görecek gözleri, onların bu sermedi sesi duymaya lâyık kulakları, onların bu ilâhî sırları kavrayabilecek akıl ve kalbleri yoktu. Çünkü görülen şeyler, Kadîr ve Hakîm olan Allah’ın tecelliyât-ı bâhiresi idi. O nurânî cesede hangi cisim manı olabilecek, hangi mesafe uzun gelecek? Onda mesafe kaydı ortadan kalkmıştır.

Burada hayretle karşılanacak cihet Hazreti Muhammed Sallahu aleyhi vesellem Efendimizin Miracı değil, müşriklerin onu inkar etmeleridir. Varlığı, yalnız bu maddi âleme mıhlayıp çakmak istemek ne kısa görüştür! Sayısız âlemleri, bu uçsuz bucaksız fezaları, kısaca akıllara hayret verecek bu kâinatı dar tabiat ve zerre hududu içinde sıkıştırmak bilgisizlikten başka ne ile izah olunabilir? Fakat, bu nur ve sürat asrında Miracı inkâr etmek mazur görülemez. “Asrımızda ilim, isrâyı yani cesedin seyrini ve ruhun Miracını kabul etmektedir. Çünkü salim kuvvetlerin bir oraya gelmesi sayesinde Morkoni, Venedik’te bulunan gemisinin üzerinden esîr dalgaları vasıtasiyle verdiği bir elektrik cereyanı ile, ta Avustralya’da ki Sidney şehrini aydınlatmıştır. Bu günkü ilim ve fen, esir dalgalarının radyolarla ses ve hatta resimleri nakletmesini, televizyonu kabul ettiği gibi, insanların dimağlarındaki düşünceleri anlamaya ve okumaya dair nazariyeleri de kabul etmektedir. Mazide hayal sanılan bu gibi şeyler bu gün gerçekleşmektedir. Tabiatın gizli kuvvetleri keşfolunmakta ve hergün yeni, yeni nice hakikatlar meydana çıkmaktadır. Böyle olunca Hazreti Muhammed Sallahu aleyhi vesellem Efendimiz gibi lahuti feyzin kemâlinde bulunan, kudsiyyat âleminin yegâne nuru olan bir zatın Mekke’den Kudüs’e yani Mes-cid-i Haram’dan Mescid-i Aksâ’ya gelmesi ve Miraca çıkarak Allah’ın birçok ayetlerini görmesi neden mümkün olmasın? Bunu bugünkü ilim kabul etmektedir Su hadisedeki manâların güzelliği ve ihtişamı bize Hazreti Muhammed Sallahu aleyhi vesellem’in ruhunda ruh ve kâinat birliğini göstermektedir.

Böylece O âlemlere rahmet olarak gönderildiğini bilfiil ispat etmiş ve O’nun mübarek dininin nurları beşeriyetin yolunu aydınlatan bir meşale halinde dünyanın her tarafına saçılmıştır.